Bij ons in huis, met twee kleine kinderen, is het rond bedtijd altijd feest. Onze jongste wil dat we bij hem blijven tot hij slaapt en dan het liefst alleen nog mama. Wanneer papa hem naar bed brengt wordt er geregeld een uur lang om mama geroepen voor hij uitgeput in slaap valt. Het lijkt wel een wedstrijdje wie het het langst kan volhouden. Zo langzaamaan zijn we allemaal om 19:00 aan bedtijd toe.
Met de handen in het haar
Pfff, wat kan opvoeden dan ingewikkeld zijn. Mijn partner en ik praten er geregeld over. Hoe kunnen we dit doorbreken? Waar komt dit gedrag vandaan? Waar doen we goed aan: belonen, straffen, er in mee gaan… Iedere ouder die ik over dit onderwerp spreek herkent het dilemma. Ze kennen zelf allemaal wel iemand bij wie dit ook heeft gespeeld. Uit alle verhalen heb ik echter geen pasklaar antwoord kunnen vinden voor onze situatie. Er is ook niet één oplossing. En dan kan het zomaar zijn dat je met je handen in het haar zit.
We voelen allemaal dat de invloed die we op ons kind hebben niet zo groot is. We kunnen hen onze wil niet opleggen. Ik kan wel willen dat onze jongste in bed blijft liggen, maar als hij dit niet wil, doet hij het toch echt niet.
De spiegel
Eén ding wat zeker is, is dat er geen verandering kan plaatsvinden wanneer we blijven doen wat we gewend zijn om te doen. De energie stroomt dan niet lekker en is niet in balans. Hoe zorg je er dan voor dat er wel verandering komt, dat de energie weer kan stromen? Eén ding waar ik van overtuigd ben is dat we als ouders wel degelijk invloed hebben. Ik geloof dat wanneer we verandering willen dit bij onszelf begint. Wij hebben als ouders namelijk invloed op ons eigen gedrag. Ik vind dit heel hoopvol!
Dit vraagt echter wel om een beetje lef. Lef om naar onszelf te kijken, naar ons eigen aandeel. Lef om te zien dat onze kinderen ons iets willen vertellen met hun gedrag. Te durven zien dat zij onze spiegel zijn. Dat zij ons laten zien waar wij als ouder en als mens nog kunnen en mogen leren. Wat een mooie levensles!
Wat ik hier van heb geleerd? Dat het over verbondenheid gaat. Mijn kind lijkt mij nu meer nodig te hebben en zoekt verbinding en geborgenheid bij mij. Accepteren dat de situatie is zoals hij is, hier rust in vinden om van hieruit zelf ook te kunnen verbinden is helend, voor ons allebei.
0 reacties